Εποχές γκαστρωμένες

Εποχές και μέρες(και νύχτες αν προτιμάτε) πράγματι γκαστρωμένες.Δέκα μέρες έχω να γράψω κάτι και δεν ξέρω από που να αρχίσω...Απεργίες,χιλιάδες κόσμου,διάφορα μπλοκ,δημόσιος-ιδιωτικός τομέας,φοιτητές,συνταξιούχοι,κόσμος που για 2 μέρες(κάποιοι εργαζόμενοι για πολλές μέρες)έφυγε από την γλυκιά συνήθεια του καναπέ κατεβαίνοντας στους δρόμους κάτι να αλλάξει.Το κόμμα που μας θυμήθηκε(γιατί όπως μου είπε ένας συνάδελφος μου που ανήκει εκεί,τώρα ωρίμασαν οι συνθήκες)και στάθηκε κοιτώντας τον κόσμο στα μάτια, λέγοντας του εδώ΄΄περιφρουρώ ΄΄εγώ.(αλήθεια όταν πάει να κλείσει σε μια απεργία ένα εργοστάσιο, για τυχόν απεργοσπάστες τι κάνει?Τους αφήνει να μπουν και μετά καλεί το πνεύμα του αδικοχαμένου τορναδόρου,να τους φωτίσει ώστε την άλλη φορά(κακό αγόρι)να μην επαναληφθεί)Δηλώνοντας ότι δεν θα παρεμποδίσει κανέναν βουλευτή να κάνει αυτό που του επιτάσσει η συνείδηση(η το κομματικό καθήκον)Ένας ακόμα νεκρός εργάτης από την κρατική βία, που ως  ύστατο όπλο του συστήματος  μην έχοντας άλλο χαρτί να ρίξει(παροχές ή ιδεολογία)θα γίνει πιο άγρια στο επόμενο διάστημα.Θα τολμούσα να πω και πιο πονηρή.Παρελάσεις που δεν έγιναν ή όπου έγιναν η΄΄πασαρελα΄΄ήταν του κόσμου.Τι απίθανες εικόνες.Παπαδαριά,πολιτικοί,γαλονάδες και αυλικοί να τρέπονται σε άτακτη φυγή(φανταστείτε το με μουσική Μπένι Χίλ)Οπαδοί ποδοσφαιρικής ομάδας να βρίζουν απαιτώντας δικαίωση,γονείς που πήγαν να καμαρώσουν το τέκνο τους κάνοντας στο τέλος οι ίδιοι παρέλαση,παιδιά που παρέλασαν και μούτζωναν τους επίσημους,φωνές που αποκαλούσαν προδότες αυτούς που στην αρχή ήταν στα ψηλά,άλλοι που έκαιγαν την γερμανική σημαία.Είχε τα πάντα αυτή η αποκαθήλωση.Συμφωνώ με ότι ακούστηκε από τον κόσμο?Όχι,όμως δεν μπορώ να κρύψω, το πόσο χάρηκα αυτή την διονυσιακού χαρακτήρα εκτόνωση.Ξέχασα να αναφέρω πως για ακόμη μια φορά,εκεί στα ξένα κάποιοι λίγοι μαζί με τους δικούς μας λίγους, θέλησαν να μας΄΄σώσουν΄΄ξανά ,βάζοντας μας στο σωστό δρόμο και επιμένοντας πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος, παρα αυτός ο δύσκολος,επίπονος και χωρίς επιστροφή, που θα πρέπει να τον διανύσουμε όλοι μαζί για ένα καλύτερό αύριο.Αυτό το αύριο, που θα είναι και καλύτερο, και θα μας το εξασφαλίσουν αυτοί...Οι ίδιοι άνθρωποι που κάνουν κουμάντο στα πολιτικά τεκταινόμενα τα τελευταία 40 χρόνια,οι ίδιες οικογένειες που είναι στα πράγματα 100 χρόνια,το ίδιο σύστημα που ζει ,αναπνέει και αναπαράγεται 200(περίπου)χρόνια ,μέσα από την εκμετάλλευση,την φτώχεια,τους πολέμους και την πείνα.Αυτοί λοιπόν μας έχουν έτοιμες λύσεις.
Θα τους αφήσουμε να μας΄΄ ξανασώσουν ΄΄ή θα βρούμε τα πατήματα ,αυτά που μας έφεραν ως εδώ, μέσα από δρόμους δύσκολους με αλληλεγγύη, αλληλοβοήθεια,περηφάνια και αξιοπρέπεια.Δρόμους που επιβάλλεται να ξαναβρούμε(ώστε η γκαστρωμένη εποχή να μην κρύβει ΄΄το μωρό της Ρόζμαρι΄΄,αλλά ένα αναγεννημένο εργατικό κίνημα αντάξιο των καιρών που βιώνουμε) και περπατώντας τους να τους αποκαθηλώσουμε ξανα.Αυτή την φορά για τα καλά και μαζί με αυτούς και την βαρβαρότητα που μας επιφυλάσσουν... 

Μου τα λεγαν..

Τι εποχές,τι αντιφάσεις,τι μετατοπίσεις στις συνειδήσεις,πως ταχύτατα διογκώνεται η οργή της κοινωνίας.Ποιος θα μου το έλεγε ότι ιδιωτικές εταιρίες αποκομιδής σκουπιδιών θα μαζεύουν στα μουλωχτά τις σακούλες και τα απορρίμματα ,συνοδευόμενα, το κάθε ένα με μια τριάδα ή τετράδα ΄΄ζηταδων΄΄,ότι οι ταξιτζήδες θα έφταναν έξω από την πύλη της ΔΕΘ και θα χυμούσαν χωρίς μάσκες με ότι έβρισκαν μπροστά τους στις αλυσίδες των μπάτσων,πως ακόμη και σήμερα παρα τα όποια νομικά τερτίπια της κυβέρνησης ,κόσμος(που έχει ακόμη για βενζίνη και ταξίδι βέβαια)περνάει τα διόδια σαν να μην τρέχει τίποτα,άλλοι δεν πληρώνουν τα χαράτσια,άλλοι ΄΄χτίζουν τα ρολόγια της ΔΕΗ για να μην τους κόψουν το ρεύμα(όταν θα έρθει αυτή η ώρα)και κάποιοι που μέχρι προχθές έλεγαν ΄΄πάψε, καλά είμαστε΄΄ να  παραδέχονται πως ζούμε μια μοντέρνα αδίστακτη δικτατορία.Ποιος θα μου το έλεγε πως το 2011,ψάχνουν άνθρωποι για αποφάγια ασθενών στους κάδους των νοσοκομείων,πως παιδιά μικρά λιποθυμούν από ασιτία μέσα στην τάξη,πως στην χώρα της ανεμελιάς και του δεν βαριέσαι,οι αυτοκτονίες να έχουν χτυπήσει κόκκινο με την ελλάδα να είναι πρώτη στην ευρώπη σε ποσοστά,πως οι απατεώνες αυτοί εκεί πάνω τολμούν να κόψουν από κάποιον που παίρνει σύνταξη 200ευρω ή από κάποιους συμπολίτες που βασανίζονται κάνοντας αιμοκάθαρση.Αυτά και άλλα συμβαίνουν,προφανώς όχι μόνο εδώ.Παντού το καπάκι είναι έτοιμο να εκραγεί.Το παραμύθι έλαβε τέλος,ο δράκος προς το παρόν παίζει μπάλα μόνος,η επίπλαστη ευμάρεια του δυτικού κόσμου εχεί ραγίσει και οι πολεμιστές(του παραμυθιού)καλούνται τώρα, να βρουν αυτά που μας φέραν ως εδώ.Αλληλεγγύη,εμπιστοσύνη,αλληλοβοήθεια,βάρος στο συλλογικό για να αντέξουμε δηλ.
Έχω ένα φίλο, που τώρα είναι στην αγγλία.Από τα πρώτα θύματα της εποχής(οικονομικός μετανάστης),δουλεύαμε στον ίδιο χώρο παλιότερα,μου έλεγε τότε,χρόνια πριν,΄΄δεν αντέχει,το πράγμα παει για μπαμ΄΄δεν το βλέπεις που έρχεται΄΄.Είτε γιατί ήμουν πιο μικρός τότε και δεν καταλάβαινα από αυτά εγώ,είτε γιατί τα διαβάσματα μου τότε έφταναν μέχρι κανένα Λένο Χρηστίδη,εγώ κουνούσα το κεφάλι μου λέγοντας του΄΄ναι,γύρνα πλευρό τώρα,θα πιαστείς΄΄.
Ας πούμε στους εαυτούς μας λοιπόν ,και ας πιστέψουμε πως ζούμε συγκλονιστικές στιγμές που θα κρίνουν όχι μόνο το ζήτημα του χρέους π.χΑλλά το πως θα(πρέπει) υπάρχουν οι κοινωνίες και πως θα( πρέπει) οργανώνονται.
καληνύχτα ή καλημέρα.

Με ένα κούρεμα,δώρο το ξύρισμα..

Εκεί που τα κουρεία και τα κομμωτήρια κλαίγονται για αναδουλειές,καθώς βλέπεις είτε μας κουρεύουν οι άνθρωποι μας(φίλες μας,μανάδες μας),είτε αναβιώνουμε τα 80ς με μαλλί αλα Γαρδέλης και κολλητό τζιν.Ξαφνικά, λες και  υπάρχει μια περίεργη συνωμοσία, από παντού αντηχεί η λέξη κούρεμα.Σαν να μας προτρέπουν κάποιοι να πάμε για να μας τα πάρουν λίγο.Κόψε από δω,άσε μου τις αφέλιες,κανε μου τα μυτάκια,έχουμε και extensions,να τα κάνουμε ξανθά ή να κάνουμε λίγες ανταύγειες .Αν και πλέον, νομίζω πως ο καθείς καταλαβαίνει ότι μάλλον για ξύρισμα πρόκειται και μάλιστα βαθύ,με ψιλή θα είναι, με την φαλτσέτα,πάντως το σκάλπ θα μας το πάρουν.Κόψε ,κόψε στο τέλος θα μοιάζουμε όλοι σαν την ταινία ΄΄νόμος 4000΄΄,αν όχι από κόμη,σίγουρα από συνθήκες διαβίωσης.

Προχθές οι εργαζόμενοι μιας εταιρίας της περιοχής (340εργαζόμενοι)πήραν απόφαση να ξυριστούν μόνοι τους.Μην βλέποντας μια ελπίδα ,ενός εργατικού κινήματος αντάξιου της εποχής,αποφάσισαν να εργάζονται  5ώρες την ημέρα με τις ανάλογες αμοιβές βέβαια.Θέλω να πιστεύω πως τουλάχιστον όταν θα έχει τελειώσει ο καλλωπισμός και όλοι θα μοιάζουμε με τον Κότζακ να μη αρχίσουμε να καρπαζώνει ο ένας τον άλλον για το΄΄ με γεια το κούρεμα΄΄, αλλά να  βρεθούμε με τις πέτρες μας κόντρα στα ψαλίδια τους...

Προς μια μεγάλη ανηφόρα..

Άλλη μια εβδομάδα απόγνωσης των εδώ πολιτών.Απεργίες,πορείες,συγκεντρώσεις εδώ-εκεί παραπέρα.Τι θα γίνει,τι θα κάνουμε,μας έχουν σκίσει.Ένας περίεργος πληθυντικός ακούγεται,να σημαίνει κάτι άραγε...Με τα μέχρι τώρα παραδείγματα χμ..δεν είμαι και τόσο αισιόδοξος.Βέβαια ποτέ δεν ξέρεις,ίσως τελικά θα πρέπει να χαμηλώσουμε αρκετά ,όπως όταν προσπαθείς να ανέβεις μια ανηφόρα σε ένα όχι και τόσο φιλόξενο μέρος.Ίσως λοιπόν ,σε αυτόν τον δρόμο ξαναβρούμε αυτό που μας έφτασε ως εδώ,τους πληθυντικούς που δεν θα είναι γκρίνια και μιζέρια,αλλά συνειδητοποίηση αυτής της ανάγκης ότι χωρίς τον δίπλα έχει πολύ κατρακύλα..
υ.γ ευχαριστώ το διαμάντι για την βοήθεια του στο μπλογκ,καθότι δεν το έχω με αυτά.

πρωί – μεσημέρι – βράδυ.

Περπατάνε, ο ένας πίσω απ’ τον άλλο, σε μονό ζυγό αλλά κάπως χύμα. Ο ένας σπρώχνει τη μάσκα αριστερά και κοιτάζει λοξά. Ο δεύτερος έχει βγάλει εντελώς τη μάσκα, περπατάει με γυρισμένο, προς τον κόσμο, το κεφάλι και γουρλωμένα μάτια. Ο τέταρτος στη σειρά κρατάει προς τα κάτω τη μάσκα και καπνίζει, φυσώντας τον καπνό προς τα πάνω. Φουμάρει όλο στιλ.
Πριν και μετά παρακολουθούμε το γνωστό σκηνικό που κάθε φορά γίνεται ένα κλικ χειρότερο ή ένα κλικ πιο προφανές. Εντολές αυταρχικού ξεκάθαρα χαρακτήρα, σε προφανή αντίθεση με οποιαδήποτε αίσθηση δημοκρατίας, εκτελεσμένες με λύσσα και ακρίβεια από τους πιο μανιασμένους χουλιγκάνους. Με άλλα λόγια το δικαίωμα της διαμαρτυρίας σε δημόσιο χώρο περιορίζεται στα 10 λεπτά. Αν διαφωνείς, είσαι ελεύθερος να ματώσεις, να χάσεις το δόντι σου, να ποδοπατηθείς, να διαλύσεις το πνευμόνι σου.

μετά από περίπου ένα χρόνο, σβήστηκε από τοίχο της Ιπποκράτους

Πριν τη διαδήλωση, βλέπω συγγενικό μου πρόσωπο, το οποίο μόλις βγήκε απ’ το νοσοκομείο. Καλά πλεόν, σωματικά, παρατηρώ όμως ότι είναι κάπως πεσμένος. Η ενόχληση προέρχεται (όπως τουλάχιστον την ερμηνεύω εγώ) από μια αντίληψη του χρόνου, αιφνίδια και σωρευτική. Μια αίσθηση αυτού που αφήσαμε να κυλήσει μέσα απ’ τα χέρια μας.
Όταν φτάνω στο σύνταγμα, για κάποιο λόγο, βλέπω τα πάντα από μια απόσταση. Δεν μ’ ενοχλεί ιδιαίτερα το δακρυγόνο, όχι βέβαια πως ρίξανε την ποσότητα του Ιουνίου. Ούτε νιώθω μίσος ή οργή, απέναντι στους παραληρούντες ματατζήδες. (Κάποια στιγμή κι ενώ έχει ουσιαστικά τελειώσει το πράγμα, στη Μεγ. Βρετανία, μια διμοιρία πιάνει έναν πιτσιρικά, 12 το πολύ 15 χρονών. Ένας τον κολλάει στον τοίχο και πιέζει με το κράνος του το λευκό, λόγω μαλόξ, κεφάλι του παιδιού. Καμιά δεκαριά που έχουν ξεμείνει εκεί δίπλα, τριανταφεύγα και βάλε, φωνάζουν, πλησιάζουν αμέσως, ζητάνε να αφήσουν το παιδί. Τον αφήνουν, αφού δείχνει ταυτότητα. Ματατζής σε έντονο ύφος: αφού μας έβριζε, τί θέλατε, να μην τον πιάσουμε;. Ακολουθούν όλων των ειδών οι απαντήσεις. Δεν είστε άνθρωποι. / Δεν βρίζουμε εσάς, αλλά αυτούς που προστατεύετε. / Παραιτηθείτε.)
Με καταλαμβάνει μια στωικότητα, μια παράξενη γαλήνη. Όχι με την έννοια της υπομονής ή της αντοχής, αλλά με μια αίσθηση ότι εδώ και τώρα, μπορώ να δω ξεκάθαρα τί είναι σπουδαιότερο απ’ τα καυλωμένα ματ και τον αυταρχισμό του Παπουτσή και τον εκφυλισμό της κυβέρνησης πασόκ σε τρομοκράτη. Αυτομάτως λέω κακώς. Οι κομμένοι μισθοί, η ανεργία, η διάλυση των δομών δεν αντιμετωπίζονται με ψυχολογισμούς και αμπελοφιλοσοφίες. Αλλά και πάλι, δεν μπορώ εκείνη τη στιγμή να αλλάξω στάση.

Αργότερα, οδηγώντας μες στη νύχτα, προσπαθώ να εξηγήσω τί εννοούμε όταν λέμε ελαφρύ περπάτημα. Έχω προσπαθήσει να ξαναπεριγράψω τον τρόπο που περπατά αυτό το συγκεκριμένο κορίτσι, όταν απομακρύνεται. Έλεγα ότι μοιάζει σα να αιωρείται, αλλά έκανα λάθος. Θα πρέπει να φέρω στο μυαλό την εικόνα του χώματος λίγο πριν τη βροχή ή ίσως καλύτερα λίγο πριν φυτέψεις. Το πόδι, ίσα που βυθίζεται. Μια αίσθηση ότι το σώμα έχει ρίζες, έχει γεύση, χάνεται για λίγο μέσα στη γη κι ύστερα απλά ίπταται μακρυά. Ακριβώς όπως ένα οριακό χάδι στην πλάτη. Με άλλα λόγια, όταν λέει ο Μίλλερ «δεν έχει θαφτεί στη γη – αιωρείται συνέχεια σ’ ένα φως που αλλάζει, χτυπά με ρυθμό χρωματικό. Νιώθει κανείς αναγκασμένος να περπατά συνέχεια, να κινείται προς αυτό το όραμα που ολοένα υποχωρει», δεν ξέρεις πια αν μιλάει για την Αθήνα ή γι’ αυτό το συγκεκριμένο κορίτσι.  
Πού θέλω να καταλήξω μ’ όλα αυτά; Μακάρι να ‘ξερα. Ίσως στο ότι, όταν αρρωσταίνεις και όταν αντικρύζεις την ομορφιά, τότε ακριβώς είναι που συνεχίζεται η ζωή. Τα βλέπεις όλα γυμνά, ξεκάθαρα, υπέροχα και ανεπανάληπτα. Κι έτσι, κατά ένα περίεργο τρόπο, είσαι πιο έτοιμος να σταθείς μπροστά σε μια οποιαδήποτε ασπίδα που χτυπάει. Γιατί τότε, ξέρεις πια τί έχεις να υπερασπιστείς.