Σαββατοκύριακο με φίλους σε ένα χωριό κάπου στην άκρη της πόλης.Μια κινηματογραφική ομίχλη σκεπάζει την νύχτα σιγά σιγά.Η παρέα εφοδιασμένη με τα απαιτούμενα καλούδια για να ξεδώσει ,προσπαθώντας να διαγράψει για λίγο,για 24 ώρες έστω, τα της κουραστικής εβδομάδας που μόλις έχει περάσει.Υπάρχουν κρασιά,φαγητά,μουσικές και αρκετή διάθεση για κρεπάλιασμα...
Η καλή παρέα ξεκινά να πίνει.Τα jazz ακούσματα συνοδεύουν τις πρώτες ώρες.Άλλος μαγειρεύει,άλλος διαβάζει,άλλος κόβει ξύλα,άλλος βάζει φαγητό στο ντομπερμαν της αυλής.Ήρθε η ώρα που όλοι περιμένουν, καθώς κανείς δεν έφαγε στο σπίτι του για μεσημέρι.Τηγανιά με κόκκινο κρασί,ρύζι με λαχανικά,μακαρόνια πένες,τυριά διαφόρων ειδών.Η κουβέντα έχει ανάψει,ηλικίες πάνω-κάτω ίδιες,πολιτικές αναφορές κοινές,καλόταισμενοι με σπουδές ωραίες οι μισοί ,της δουλειάς από τα 18 οι άλλοι,ιδιωτικοί και δημόσιοι,από όλα έχει η καλή παρέα.Η χαλάρωση έχει δώσει την θέση της στις αγωνίες.Αντίσταση στην επίθεση,επανάσταση,αγώνες,κόσμος με λογική σκληρά ατομική,η εξεγερμένη αξιοπρέπεια του λαού της Αιγύπτου ,Ροβεσπιέρος,Άρης,Λένιν,Ντουρούτι.Τα πάντα ακούστηκαν,εξάλλου είναι άνθρωποι που δεν περίμεναν την κρίση του καπιταλισμού για να ασχοληθούν.Τα έλεγαν πάντα σε βαθμό εκνευριστικό για τους άλλους.Μα για την μεγάλη ιδέα της ευρωπαϊκής ένωσης,μα για τα ολυμπιακά όνειρα,για ζητήματα μεταναστών,για ζητήματα δημοσίου χώρου για την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο,αυτά που λίγο πολύ συζητάει αρκετός κόσμος σήμερα(το πως,από πια σκοπιά,με τι όραμα τα κουβεντιάζει είναι άλλο θέμα)
Η μουσική αγρίεψε, το πικ απ άρχισε να φορτώνει με δίσκους που θύμιζαν τα πολύ νιάτα τους.Η φωνή του Ian Curtis ενώθηκε με την έξω ομίχλη,η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού των Pink Floyd χαϊδεύει τις επόμενες στιγμές που οι φίλοι μας έχουν μεταφερθεί στους πορτοκαλί καναπέδες.Έχουν αδειάσει πολλά μπουκάλια,την σειρά έχουν πάρει τα ανταρτικά ακούσματα και η Κατερίνα Γώγου ακούγεται να λέει πως θα διαλέγουμε εμείς την δουλειά όταν θα ρθει ο καιρός..
Η χαλάρωση επιστρέφει,ο ένας μετά των άλλων ετοιμάζεται να αποχωρίσει,η νύστα τώρα που σχεδόν είναι πρωί έχει κυριεύσει τους φίλους.
Την επόμενη μέρα δεν λείπει κανείς.Δεν υπάρχει δολοφόνος,αν και το ντόμπερμαν γάβγιζε όλο το βράδυ.Δεν ήταν αστυνομική λογοτεχνία αλα Μανσέτ.Ούτε σενάριο για μια ταινία προσεχώς.
Ήταν μια ιστορία που θα μπορούσαμε να την συναντήσουμε σε διάφορες πόλεις του ανεπτυγμένου δυτικού κόσμου.35αρηδες(κάπου τόσο πρέπει να ήταν οι πρωταγωνιστές μας)που αλλιώς ξεκίνησαν και στην πορεία αλλιώς τα βρήκαν.Άνθρωποι που καλούνται να ζήσουν χειρότερα από τους παππούδες τους,σε μια εποχή που η τεχνολογία έχει χτυπήσει ταβάνι και ο πλούτος είναι περισσότερος από ποτέ.
Αφού τελείωσαν τον καφέ και ξεφύλλισαν τις εφημερίδες τους λίγο πριν πάρουν τον δρόμο της επιστροφής, έδωσαν 2 υποσχέσεις μεταξύ τους.
Η μια υπόσχεση ήταν να το ξανακάνουν , προσπαθόντας να βρουν και άλλους που να μιλούν την ίδια γλώσσα.
Και η άλλη να προσπαθήσουν με υπομονή και επιμονή να είναι παρόντες στα επίδικα της εποχής που θα ζήσουν από εδώ και πέρα...
υ.γ Τώρα που το σκέφτομαι θα μπορούσαν να είναι (η παρέα)ήρωες στην ταινία fahrenheit 451
αν όχι τώρα σε λίγο.
Η καλή παρέα ξεκινά να πίνει.Τα jazz ακούσματα συνοδεύουν τις πρώτες ώρες.Άλλος μαγειρεύει,άλλος διαβάζει,άλλος κόβει ξύλα,άλλος βάζει φαγητό στο ντομπερμαν της αυλής.Ήρθε η ώρα που όλοι περιμένουν, καθώς κανείς δεν έφαγε στο σπίτι του για μεσημέρι.Τηγανιά με κόκκινο κρασί,ρύζι με λαχανικά,μακαρόνια πένες,τυριά διαφόρων ειδών.Η κουβέντα έχει ανάψει,ηλικίες πάνω-κάτω ίδιες,πολιτικές αναφορές κοινές,καλόταισμενοι με σπουδές ωραίες οι μισοί ,της δουλειάς από τα 18 οι άλλοι,ιδιωτικοί και δημόσιοι,από όλα έχει η καλή παρέα.Η χαλάρωση έχει δώσει την θέση της στις αγωνίες.Αντίσταση στην επίθεση,επανάσταση,αγώνες,κόσμος με λογική σκληρά ατομική,η εξεγερμένη αξιοπρέπεια του λαού της Αιγύπτου ,Ροβεσπιέρος,Άρης,Λένιν,Ντουρούτι.Τα πάντα ακούστηκαν,εξάλλου είναι άνθρωποι που δεν περίμεναν την κρίση του καπιταλισμού για να ασχοληθούν.Τα έλεγαν πάντα σε βαθμό εκνευριστικό για τους άλλους.Μα για την μεγάλη ιδέα της ευρωπαϊκής ένωσης,μα για τα ολυμπιακά όνειρα,για ζητήματα μεταναστών,για ζητήματα δημοσίου χώρου για την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο,αυτά που λίγο πολύ συζητάει αρκετός κόσμος σήμερα(το πως,από πια σκοπιά,με τι όραμα τα κουβεντιάζει είναι άλλο θέμα)
Η μουσική αγρίεψε, το πικ απ άρχισε να φορτώνει με δίσκους που θύμιζαν τα πολύ νιάτα τους.Η φωνή του Ian Curtis ενώθηκε με την έξω ομίχλη,η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού των Pink Floyd χαϊδεύει τις επόμενες στιγμές που οι φίλοι μας έχουν μεταφερθεί στους πορτοκαλί καναπέδες.Έχουν αδειάσει πολλά μπουκάλια,την σειρά έχουν πάρει τα ανταρτικά ακούσματα και η Κατερίνα Γώγου ακούγεται να λέει πως θα διαλέγουμε εμείς την δουλειά όταν θα ρθει ο καιρός..
Η χαλάρωση επιστρέφει,ο ένας μετά των άλλων ετοιμάζεται να αποχωρίσει,η νύστα τώρα που σχεδόν είναι πρωί έχει κυριεύσει τους φίλους.
Την επόμενη μέρα δεν λείπει κανείς.Δεν υπάρχει δολοφόνος,αν και το ντόμπερμαν γάβγιζε όλο το βράδυ.Δεν ήταν αστυνομική λογοτεχνία αλα Μανσέτ.Ούτε σενάριο για μια ταινία προσεχώς.
Ήταν μια ιστορία που θα μπορούσαμε να την συναντήσουμε σε διάφορες πόλεις του ανεπτυγμένου δυτικού κόσμου.35αρηδες(κάπου τόσο πρέπει να ήταν οι πρωταγωνιστές μας)που αλλιώς ξεκίνησαν και στην πορεία αλλιώς τα βρήκαν.Άνθρωποι που καλούνται να ζήσουν χειρότερα από τους παππούδες τους,σε μια εποχή που η τεχνολογία έχει χτυπήσει ταβάνι και ο πλούτος είναι περισσότερος από ποτέ.
Αφού τελείωσαν τον καφέ και ξεφύλλισαν τις εφημερίδες τους λίγο πριν πάρουν τον δρόμο της επιστροφής, έδωσαν 2 υποσχέσεις μεταξύ τους.
Η μια υπόσχεση ήταν να το ξανακάνουν , προσπαθόντας να βρουν και άλλους που να μιλούν την ίδια γλώσσα.
Και η άλλη να προσπαθήσουν με υπομονή και επιμονή να είναι παρόντες στα επίδικα της εποχής που θα ζήσουν από εδώ και πέρα...
υ.γ Τώρα που το σκέφτομαι θα μπορούσαν να είναι (η παρέα)ήρωες στην ταινία fahrenheit 451
αν όχι τώρα σε λίγο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου